Integracja Strukturalna to metoda całościowej pracy z ciałem: nie skupia się na lokalnym problemie, ale na zbalansowaniu systemu. Odbywa się w serii zabiegów, w trakcie których terapeuta poprzez rozluźnienie napięć powięziowych umożliwia „przeorganizowanie” się postawy klienta, zwiększając jego świadome bycie w ciele i poczucie komfortu w ruchu.
Poza pracą manualną, terapeuta Integracji Strukturalnej równolegle włącza do sesji elementy edukacji somatycznej i reedukacji ruchowej, by klient mógł ucieleśnić zmianę i dłużej utrzymać efekty sesji.
Dzięki sprzężeniu tych elementów: pracy z układem powięziowym (który oplata kości mięśnie i organy tworząc sieć spajającą ciało) i uważnością na zachodzące zmiany – możliwa jest zmiana długoletnich świadomych i nieświadomych szkodliwych nawyków (często wynikających z traum fizycznych lub psychicznych, lub stanów i pozycji w których dłużej przebywamy), które wpływają na samopoczucie (np. osłabiona witalność, chroniczne stany bólowe, brak elastyczności w ciele).
Twórczyni metody - dr. Ida P. Rolf (od której nazwiska pochodzi alternatywna nazwa Integracji Strukturalnej: tj “Rolfing”), po 25 latach własnej praktyki inspirowanej m.in osteopatią i jogą stworzyła serię sesji, która jest systemowym, integrującym, „powięziowym” podejściem do pracy z ciałem. Tak Rosemary Feitis pisała w książce “Rolfing and Physical Reality”:
“Rolfing (...) to 10 godzinny cykl pracy w trakcie której rolfer używa fizycznego nacisku (bezpośredniej energii) by uelastycznić i pokierować powięź w stronę płaszczyzny gdzie ruch jest łatwiejszy. (...) Balans jest podstawowym celem tej pracy, Rolfer stara się ustanowić równomierne napięcie tkanek z przodu i z tyłu, po obu stronach i między górą a dołem ciała. Potrzebny jest jeszcze balans między głębokimi warstwami tkanek bliskich kościom i tymi bardziej powierzchownymi - bliskim skórze. Pod tym względem Rolfing jest wyjątkowy - i to właśnie w dużej mierze daje ciału poczucie spokoju.”
dr Ida Rolf
W ramach 10 sesji, które są oryginalnym “przepisem” stworzonym przez dr. Idę P. Rolf, pracujemy z klientem w ustalonym porządku - uwzględniając jego indywidualne wyzwania w danych obszarach. Pozwala nam to krok po kroku wejść w terytorium i historię ciała, i pracować z mniej oczywistymi relacjami (wzorce rozwojowe, punkty podparcia) ) by wzmocnić kontakt z somatycznym „ja” i pewniej stanąć na ziemi.
Często po sesji klient dostaje “zadanie domowe”, które będzie dotyczyło celów sesji. Może być to propozycja praktyki uważności na jakiś aspekt ruchu, jakąś relacje w ciele, czy relację ciała z przestrzenią i ciężarem.
Wymagana jest obecność rodzica. W pracy z wadami postawy, asymetriach, osłabioną koordynacją ruchową, czy dla wzmocnienia kontaktu ze sobą, pewności siebie - wzmocnienia psychofizycznego - w zależności od możliwości i potrzeb rodziców i dzieci - ustalamy czy robimy serię - czy też wystarczy mniejsza ilość sesji.
W ramach kontynuacji - jeśli istnieje taka chęć i potrzeba to pracujemy w rytmie 3 -5 sesji przypominających (min. 3 miesiące po podstawowej serii, gdy ciało zaadoptuje się do zmian) bądź pogłębiających (sesje zaawansowane) ukierunkowanych na główne wyzwania klienta.
Scarwork - praca integrująca bliznę z siecią powięziową opiera się na delikatnych technikach opracowanych przez Sharon Wheeler, które zmieniają jakość tkanki blizny, mogą wpłynąć na uwolnienie i integrację ciała, przywołać emocje i wspomnienia, ale też przyspieszać proces gojenia po zabiegach i poprawiać stan starszych blizn które często są przyczyną restrykcji.
Metoda której celem jest wyrównanie nierówności, zidentyfikowanie obszarów asymetrii i/lub napięcia, obejmuje obszar górnych żeber, szyi, głowy, twarzy, praca odbywa się również na brzegach oczodołów, na dziąsłach i w nosie. Wymagane jest przygotowanie reszty ciała przed sesją - dlatego dobrze sprawdza się jako kontynuacja serii SI, ale też może być poprzedzona inną formą pracy z ciałem.
“Dr Rolf stwierdziła, że 7ma sesja na głowie i szyi jest centralnym elementem serii 10 sesji Integracji Strukturalnej/Rolfingu. Powiedziała, że robimy pierwsze sześć sesji po to by móc dotrzeć do siódmej, a potem robimy 3 kolejne by uspokoić/ wyrównać to co wyjdzie po sesji siódmej.”
Sharon Wheeler
W Integracji Strukturalnej zarówno powięź jak i model tensegracyjny (z ang. tension - napięcie i integrity -integralność) są ważnym odniesieniem i materią pracy.
Powięź jest zróżnicowaną formą tkanki łącznej, która tworzy największy kompleks tkankowy w ciele. To wszystkie włókna kolagenowe tkanki łącznej (nadające sprężystość i elastyczność ciału), tworzące torebki stawowe czy torebki organów, rozcięgna, troczki, przegrody grup mięśniowych, ścięgna i więzadła. Jej zadaniem jest zewnętrzna osłona poszczególnych mięśni, grup mięśniowych i całej warstwy ciała pod skórą, umożliwianie ich ruchu względem siebie, utrzymanie odpowiedniego kształtu i tonusu strukturalnego. Odgrywa też ważną rolę w propriocepcji, czuciu głębokim, daje podparcie dla narządów, nerwów i układu naczyniowego.
“Układ powięziowy dosłownie łączy elementy ciała i daje im oparcie” - dlatego tak ważne dla nas jest by utrzymać go w dobrym stanie.
Nagromadzenia się tkanki łącznej oraz zrostów tkanki (brak ślizgu między warstwami powięzi) może być spowodowana przez:
W takich przypadkach dynamiczna stabilność tensegracyjnego modelu ciała, w którym wszystkie elementy współtworzą balans strukturalny zostaje osłabiona, co może skutkować przewlekłym bólem nadmiernie obciążonych struktur czy nawracającymi kontuzjami wynikającymi z wykształconych kompensacji.
